Μπαλώματα στους τοίχους
κομμένα και ραμμένα
από όνειρα.
Στο ταβάνι στοιχειωμένα
βλέμματα.
Σκηνικό αδράνειας,
για να διαβαίνει
αθέατη η ρωγμή
-νεύρο παλλόμενο-
σημάδι μόνιμο
μιας κάποιας ρήξης.
Ρωγμές
Άδηλοι πόνοι.

Αναζήτηση

Σε ήχους φθόγγων,
στων λέξεων τη συντροφιά
ιχνηλατώ ανάσες,
μάτια γυρεύω
που κάποτε με διάβασαν
αλλιώς.
Εις μάτην...

Για μια ξεχωριστή βραδιά

Καιρό είχα να επικοινωνήσω μαζί σας. Υποχρεώσεις, νέα καθήκοντα, ίσως και έλλειψη κάποιου κινήτρου. Να όμως που ήρθε η ισχυρή αφορμή... Κάτι ξεχωριστό.
Η βραδιά της 5ης Νοεμβρίου, φίλοι μου, δεν μπορεί να μείνει μόνο για μένα και όσους ήμασταν εκεί. Θέλω να την μοιραστώ και με άλλους φίλους του αδέσμευτου χώρου του διαδικτύου. Αφορά στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του φίλου Γιάννη Ευθυμιάδη. Ο "καινός διαιρέτης" πήρε και επίσημα τον δρόμο της έκθεσης στον χρόνο. Στην πρώτη παρουσίαση ήταν εκεί πολλοί, η οικογένεια, οι συγγενείς, οι φίλοι. Το κίνητρο όλων η αγάπη, ο στόχος μια ευχή, να 'ναι το βιβλίο καλοτάξειδο.
Ο χώρος της συγκέντρωσης ιδανικός, η γκαλερί Αργώ. Χώρος που ένωσε τον λόγο, τη μουσική - αίτιος ο ταλαντούχος μουσικός Ορ. Ζαφειρόπουλος-και την εικόνα-μια και υπήρχε στον χώρο έκθεση. Όλα με μέτρο, είδος εν ανεπαρκεία στην εποχή μας. Τίποτα δήθεν. Όλα απλά με διάθεση αγαπητική προς την τέχνη και τον δημιουργό.
Αγαπητέ Γιάννη, πάντα τέτοια να μοιράζεσαι με τους αγαπητούς σου!
Σας προτείνω να διαβάσετε το βιβλίο πολλές φορές. Κάθε φορά έχει να πει και κάτι επιπλέον. Εγώ θα μεταφέρω σε όσους δεν μπόρεσαν να είναι εκεί την προσωπική μου αίσθηση από το ποίημα Is-ea-id.
Με προκάλεσε ο τίτλος του ως φιλόλογο και με υπέβαλε ως ομότεχνη του Γιάννη η σύλληψη της ιδέας να μεταδοθεί το άρρητο με το να μην επιχειρηθεί η διατύπωσή του, όπως λέει ο Βιττκενστάιν, δηλ. με το να μη δηλωθεί ευθέως το μήνυμα με γλώσσα που κυριολεκτεί και περιγράφει. Δηλώθηκε μόνο με τον τρόπο της ποίησης.
Εν α υ τ ή, λοιπόν, στην ποίηση δηλαδή, υπάρχει και κινείται α υ τ ό ς, ο ποιητής, κατεχόμενος και συνεχόμενος από την ιδιότυπη παρουσία-απουσία της.Κατέχεται κι όμως την αγνοεί στην ουσία της, του είναι "άγνωστη και απαρατήρητη" - ομολογεί- μέχρι α υ τ ή να μορφοποιηθεί, να γίνει ε κ ε ί ν ο, δηλ. ποίημα. Αυτό το ανερμήνευτο αγώνισμα, το αγώνισμα του ποιείν,(με τι υλικά άραγε;) μας έδωσε ο Γιάννης στο ποίημα του αυτό. Αφαίρεση, αναζήτηση, παρουσία, εμπειρία καθοδηγημένη από την ύπαρξη των συντελεστών σε μια ένωση όντως "οδυνηρή", όπως την βίωσε ο ποιητής και θέλησε να την μοιραστεί μαζί μας!

Ανέγγιχτος απέμεινε
ο θάμνος,
ενώ τριγύρω του
φορέθηκε η στάχτη.
Να καταγγέλλει
θέλει
δείγματα ζωής
ως μόνος επιζήσας
μάρτυς αυτόπτης.

(Ηλεία,Κάπελη)

ΤΈΛΕΙΩΜΕΝΑ

Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάμουμε
για ν' αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν' αυτός στον δρόμο,
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ' ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους -πού πια καιρός- μας συνεπαίρνει.
(Κ.Π. Καβάφης)

Με άλλης φύσεως προβληματισμούς, που τους μοιράστηκα μαζί σας, ξεκίνησα του θέρους τη διαδρομή και τώρα γυρνώ με μάτια μαυρισμένα από εικόνες καταστροφής από την άλλοτε πανέμορφη Ηλεία, την πατρίδα μου. Δεν δύναμαι να πω για τη συμφορά τίποτα περισσότερο ή διαφορετικό από τα παραπάνω προφητικά λόγια του μεγάλου μας ποιητή. Μοναδική μου παρηγοριά η πίστη ότι το πνεύμα της Ολυμπίας θα σκίσει το σάβανο του ολέθρου και οι θεότητες θα γυρίσουν γρήγορα στον Κρόνιο.
Μην το αμφισβητήσετε, φίλοι μου, δεν έχω άλλη επιλογή.

Σκέψεις εν όψει ή εν μέσω διακοπών

Όλοι για κάπου κινήσαμε ή κινάμε! Αυτή η κινητικότητα πάντα μου προκαλούσε σκέψεις και ερωτήματα. Γιατί γινόμαστε με τόσο πάθος Οδυσσείς;Είναι γονιδιακή καταβολή του προπάτορα; Έχουμε πειστεί ότι η γνώση που γεννιέται από το ταξίδι είναι η ασφαλέστερη και η μονιμότερη; Προσπαθούμε να αποφύγουμε ελλείψεις μας ή ψάχνουμε τον μοναδικό τόπο; Όλα αυτά και άλλα τόσα ίσως, όσα και οι ταξιδευτές και οι προορισμοί τους...
Επιτρέψτε μου να παραθέσω και κάτι από τις Σκέψεις του Πασκάλ, αφορμή προβληματισμού. " Ανακάλυψα ότι όλη η δυστυχία των ανθρώπων προέρχεται από ένα πράγμα, από το ότι δεν μπορούν να παραμείνουν ήσυχοι σε ένα δωμάτιο. Αναζητούμε τις συζητήσεις, τη διασκέδαση απλώς και μόνο διότι δεν μπορούμε να παραμείνουμε στο σπίτι μας ευτυχείς".
Πεπεισμένη ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, σας λέω ότι σε λίγες μέρες έπιχειρώ κι εγώ τη φυγή μου... και σας εύχομαι καλές εμπνεύσεις!

Ακούω τον χρόνο να ρέει
Ρυθμικά στους σφιγμούς μου
Κίνηση εντός παιδιάς
Σχεδιασμένη στη λεπτομέρεια.

Είπες: " Μπορείς να ευχηθείς την παύση;"
Είπα: "Ποτέ!"
Είπες: " Ό,τι αποφεύγουμε μας ορίζει."
Είπα: " Ό,τι μας ορίζει αποφεύγουμε."

Ακόμα ακούω τον χρόνο...
(Για τον φίλο ioeu...)

Αφορμής δοθείσης...
( Μήδεια, Πρόλογος)

Τροφός:
Μακάρι να μην πέταγε το σκάφος της Αργώς
ανάμεσα απ΄τις μαύρες Συμπληγάδες
με προορισμό τη μακρινή Κολχίδα.
Μήτε να 'πεφτε ποτέ πεύκο κομμένο
στις λαγκαδιές του Πήλιου,
για ν'αρματώσει με κουπιά χέρια
πανάξιων αντρών, που πήγανε να φέρουνε από μακριά,
για χάρη του Πελία, το δέρας το χρυσόμαλλο.
Γιατί έτσι η δέσποινά μου η Μήδεια
δεν θα 'χε φτάσει στης Ιωλκού τ'ανάκτορο
τρελή από έρωτα για τον Ιάσονα.
(Για τη μεταφορά στη νεοελληνική Χ.Α.)

Ευφρόσυνες χαρές βυθίστηκαν
Σε καταβόθρα χρόνου
Μ’ αντίλαλο μελωδικό.
Γενναίες πληγές απόμειναν
Ξεθωριασμένα σύμβολα
Ζωής
-Αγνοημένα πια σημάδια.
Ονόματα, τόποι και
Άνθρωποι, μάτια και χέρια,
Στιγμές...
Βουλιάξανε σιγά-σιγά
Στη σιγουριά της λήθης.

Πορεύεσαι ελεύθερος
Απ’ το κεντρί στον ύπνο σου.
Οδύρομαι
Γιατί η μνήμη με βαρέθηκε,
Τόσο αγνώμων στον ασπασμό
Της Λησμοσύνης.

Λουτρό εξαγνισμού
Η ευωδιά βιολέτας
Σε νύχτα φλύαρη
Ανάλαφρος κυματισμός ψυχής
Τώρα που παραμέρισαν
Πείσμονα θέλω
Σαρκίου αγαπημένου
Πίσω από πόρτες σιωπής
Τώρα που η ύπαρξη
Άλλες ανάγκες ψιθυρίζει μυστικά
Στ’ αυτί του χρόνου.

«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται»
Αποξεχάστηκαν μακάριοι οι δούλοι
Σε ραστώνη φθαρτική.

Ο «παράνομος Ιούδας» αίρει
Φορτίο πλάνης
-τιμωρίας αιχμάλωτος-
Άφησε γήινο όνειρο
Να παραβγεί
-σε καλπασμό ατιθάσευτο-
Αιώνια προσδοκία
Υπό τον ήχο νομισμάτων
Σε κέδρινο τραπέζι.

«Ο Ωραίος κάλλει» επί ξύλου νεκρός
Σε συμπαιγνία με την άπτερη λαχτάρα μας.

«Ω γλυκύ μου έαρ», θρηνωδώ
Αναστάσεως ημέρες προσδοκώντας.

Ετήσιες συνδρομές χαράς.
Πανηγύρεις αναμνήσεων
Σε κυκλικό χορό
Αποτυπωμάτων
Ηδονικού φιλήματος
(κάπου αποξεχασμένου
- στο πίσω μέρος προσωπίδας;-)
Καί προδοσίας μυστικής
Τιμήματος αγνώστου.

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΝ

Μηνός Μαρτίου εικοστή πρώτη
Ισημερίας φωτός απείρου
Ιακώβου οσίου και ομολογητού
Σονέτου, Χαϊκού και Λίμερικ
Θωμά Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως
Ρίμας, ιάμβου και δεκαπεντασύλλαβου
Ηδονής και πόνου των αυταδέλφων
Των μεγίστων και διακριθέντων τέκνων
Ημών δε των ταπεινών δούλων
Της Θειοτάτης Ποιήσεως.

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΠΟΙΗΣΗ

Κώστας Στεργιόπουλος

Πράξις Λαθραία

Ήταν ωραία στην αοριστία της

αυτή που με κρατούσε

ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως,

εκεί που ισορροπούν η μέρα με τη νύχτα,

με μισό πρόσωπο στο φως και τ' άλλο στο σκοτάδι.

Ωραία, με προεκτάσεις απροσδιόριστες.

Όπως όταν χαράζει το χειμώνα

μέρα λαμπρή στα μέσα του Γενάρη,

κι άλλοτε, σαν "από την άλλη

μεριά αγγελτηρίων θανάτου".

Πράξις λαθραία,

που κάποτε κι αυτή τελειώνει

σαν τη ζωή.

Στις παρειές το δάκρυ
Αποτύπωμα ευφρόσυνο
Κατάφαση
Στου έρωτα το νεύμα.

Σιωπή...

Χαμόγελο πανσέληνο
Κατέκτησε την όψη
Ενσάρκωση Ελπίδας
Πως δεν θα καταπιεί
Η άρνηση
Την έναστρη επιθυμία.

Σιωπή...

Βουβός λυγμός
Πρώτος το νήμα έκοψε
Στον δρόμο αντοχής
Του Πόνου.

Σιωπή...

Ματαίως αναζητείται
Τεχνίτης ευφάνταστος
Να ντύσει τις σιωπές
Χορηγός λέξεων.

Σιωπή...

Εύγλωττες σιωπές
Κόρες αειθαλείς
Κρύφτηκαν πίσω σας οι λέξεις
Αμήχανες λίαν.
(Από τη συλλογή "30 και 1 νυχτερινές αντανακλάσεις")

"Η ποίηση είναι μια σχοινοβασία για να λυτρωθείς, να πας πέρα από τη φθορά δια της φθοράς, να βρεις την ομορφιά και την αγάπη, που είναι το μόνο πράγμα που τυλίγει και συγκρατεί το σύμπαν. Αλλά επειδή είμαστε στη φθορά, η ποίηση και η έκφραση σημαίνει αναζήτηση της λύτρωσης από τη φθορά. Η ίδια η φθορά εμπεριέχει την αλλαγή. Αν δεν είχαμε αλλαγές, δεν θα είχαμε ποίηση" .
(Αγιορείτης μοναχός π. Συμεών Ντε λα Χάρα)

Μην προσδοκάς να σε κουράσει
H ενθύμηση
Για τα σημάδια της ζεις
Και το ξέρεις.
Τα ίχνη της ψηλαφίζεις
Ηδονικά
Στην κόγχη της ψυχής.

Φενάκη η θεραπεία.

Εν-θύ-μη-ση

Κατέρχεσαι στις Ατραπούς της
Ορυκτός πλούτος
Οι ρίζες της.
Την εξόρυξη δεν την κατέχεις.

Να ιστορήσεις το κοίταγμα;
Το άγγιγμα να καταγράψεις;

Ενθύμηση νυχτερινή…

Δεν εκτίθεται το αμύθητο
Βορά στην αφιλία.
Τίποτα δέν ξοδεύεται
Αναίτια.

«Τοσόνδε κρατήρ’ εν δόμοις κακών όδε
πλήσας αραίων αυτός εκπίνει μολών.»
(Αισχ. Αγαμ. 1397-98)


Η πόλις εάλω!
Το κοινολογούν οι φρυκτωρίες
Ο Σκάμανδρος συνομολογεί αδιάψευστα.

Επιστρέφει ο νικητής
Λουσμένος στο φως.
Θα θρονιαστεί στον μύθο
-δέλεαρ φαντασίας-
Πρόκληση αξιοσύνης.
Είναι στην ώρα
Που ταιριάζει
Ακόμα και να ηττηθεί.

Το ξίφος έξω από τους δαιδάλους της οδύνης,
Πέρα από τις κρύπτες της μοναξιάς
Σε τροχιά εκδίκησης,
Πριν βυθιστεί με μανική δύναμη
Γυναίκας
Που σιωπηλά ενθυμείται
Για δέκα έτη συναπτά.
Αρχόντισσας
Σε βασίλειο ερημίας
Στους κίτρινους κάμπους του καλοκαιριού,
Στις άγριες οπτασίες του χειμώνα.

Το αίμα σπονδή
Στην καθημαγμένη κόρη,
Η κραυγή αντίλαλος
Δικών της στεναγμών,
Επιθανάτιων ρόγχων.

Μεγάλη νίκη η εξουσία στα αισθήματα.
Η δικαιοσύνη του πόθου
Επιβάλλεται
Μέχρι να σχίσει τα δίχτυα
Της οργής
Αγνός Εκδικητής,
Θεράπων του κλέους.

Η τάξη αποκαθίσταται
Με κρίση ισοψηφίας.

(Aπό τη συλλογή ¨3ο και 1 νυχτερινές αντανακλάσεις¨)

Δραπέτης

Στον ημεροδείκτη
εμβαθύνω με εμμονή.
Αναζητώ δάνεια
-μήπως αντιδάνεια;-
χρόνου
σε συσκευασία ημέρας.
Να γειτνιάζουν
με γενναιόδωρα Σαββατοκύριακα
υποσχόμενα
μακρόθυμες επιταγές καιρού.

Σχεδιασμός αποδράσεων
με προσμονή ελευθερίας;

Πολλές φορές ευτύχησα
στον εντοπισμό τους
και σχεδόν περπάτησα
σε νοερά ύψη
ή αρμένισα εύξεινες θάλασσες.

Ο απολογισμός βαρύς
Υστέρηση καινότητας
Έλλειμμα εκπλήξεων
Μέγα υπόλοιπο προσδοκιών.

Μοναδικό σταθερό μέγεθος
ένας δραπέτης προσμονής,
ψυχρός βιαστής του μέλλοντος
διακορεύει αθώους ημεροδείκτες
υπό την απειλή
κενού παρόντος.

Ευσταθίου

Καιρό πολύ
σκαλίζω τ' ανερμήνευτα.
Αναζητώ τον λόγο της φυγής σου.
Ήμουν παιδί και έφτασα,
χωρίς απάντηση,
της απωλείας σου τα χρόνια.
Γιατί αφέθηκες στο άπειρο νωρίς;
Ρωτάω σαν να είχες κι άλλη επιλογή!

Δεν άντεχες μεγάλες συγκινήσεις
ούτε εντάσεις οχληρές.
Πάντα έτοιμο -θυμάμαι-
για συμβιβασμούς
το εύρωστο και ευειδές κορμί σου.
Το έλεγαν τα μάτια σου,
που είχαν μια θλίψη εκ γενετής.

Τώρα μου μένει πια τη μέρα
της γιορτής και της φυγής σου,
να συγυρίζω αποτυπώματα ζωής
(εικόνες, ώρες και αισθήματα)
εις ανάμνησιν πατρός.

Η φωτογραφία σου απρόσβλητη
από του χρόνου τα καμώματα,
συναθλήτρια του μαρμάρου
εδώ που επικηρύχτηκε η χαρά.

Κι εγώ σε στάση ικεσίας
ζητώ με προσφορές κάθε φορά
να σου σταθεί πιο γενναιόδωρος
ο Ζωολήπτης,
μέχρι να πιάσουμε μαζί
το νήμα του καιρού
και να γεμίσουν με ενθυμήματα
πολλά διάκενα κεφάλαια απουσίας.
( Εις μνήμην + 1.2.1977)

Περί τέχνης προβληματισμός

Με αφορμή τις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες απόψεις του ομοτέχνου μας Γιάννη Ευθυμιάδη, αντιγράφω σκέψεις του Gide, που μου άρεσαν, και τις καταθέτω για προβληματισμό:
"Το ολοκληρωμένο έργο τέχνης θα πρέπει να είναι εκείνο που στην αρχή θα περάσει απαρατήρητο, που κανείς μάλιστα δεν θα το προσέξει. Το έργο όπου μέσα του οι πιο αντίθετες και οι πιο αντιφατικές φαινομενικά αρετές: δύναμη και τρυφεράδα, πόζα και χάρη, λογική συνέπεια και αταξία, ακρίβεια και ποίηση μπορούν να συνυπάρχουν τόσο άνετα, που να φαίνονται φυσικές, εύλογες, χωρίς καθόλου να ξαφνιάζουν. Η πρώτη δηλαδή υποχώρηση που πρέπει να πετύχει κανείς από τον εαυτό του είναι να μάθει να μην εκπλήσσει τους συγχρόνους του".

Λαθραναγνώστης

Ματιά οχυρωμένη
πίσω από ανάγνωσμα,
Πολλά κόμματα
-ίσως καίρια-
Ένα θαυμαστικό
Μοναχικό
στη στενότητα
της παρένθεσης.
Εδώ κι εκεί
τρεις τελείες.
Πόση παύση αποζητούν;

Καθυστερείς.
Ανάχωμα τα αποσιωπητικά
στης σελίδας την απώλεια...
Ψάχνεις
το νόημα της σιωπής
σε τρεις τελείες;

Μετέωρο το βλέμμα σου
έξω στο μαύρο τίποτα
επιστρέφει.

Ψάχνω κι εγώ
δήθεν διακριτικά.
Αδιαφανείς
οι ξένοι χαρακτήρες.
Μοναδική συνάφεια
λίγα κοινά σημεία στίξης.
Επόμενη στάση
ο προορισμός σου.

Δεν θα μάθω ποτέ
το εύρος
άλλης μιας αποσιώπησης.
(στο Μετρό μιας ξένης πρωτεύουσας...)

(van Gogh)

Μεταφράζοντας τον Eduard Mörike ( Γερμανία, 1804-1875)
(προδημοσίευση)

Στον τάφο ενός καλλιτέχνη

Χιλιάδες που εδώ κείτονται δεν γνώριζαν τον Όμηρο·
Παρόλα αυτά είναι συγχωρεμένοι,
Πλην όμως όχι έτσι όπως εσύ.


Στον ύπνο

Ύπνε! Γλυκέ Ύπνε! Αν και τίποτε δεν μοιάζει
Όπως εσύ με τον θάνατο,
Κι όμως απ’ αυτή τη θέση σε φωνάζω να καλωσoρίσεις!
Γιατί έτσι, χωρίς ζωή, πόσο γλυκά κάτι βιώνεται!
Και τόσο μακριά από τον θάνατο, αχ, πόσο εύκολα κάτι πεθαίνει!


Η ευτυχία της αγάπης

Οι ποιητές όντας συχνά σε ένθερμη φαντασία,
Από την ευτυχία της αγάπης και την επώδυνη χαρά της,
Εξαπατούν με την τέχνη τους τους εαυτούς τους ή εμάς,
Μακάρι έτσι τούτο το παιχνίδι ευχάριστα να τους ξεφεύγει!

Όμως σε μένα ένας θεός μεγαλόψυχος μου δάνεισε
Τον ουρανό, που εκείνοι ονειρεύονται να διασχίσουν,
Είδα τη χάρη στην αγκαλιά μου να σφίγγεται,
Η αθώα ματιά να φλέγεται από γρήγορη φωτιά.

Κάποτε κουβάλησα της αγάπης τον κόπο και το άχθος,
Δεν αρνήθηκα το πικρό ποτήρι να πιω,
Για να νιώσω πλήρως τώρα την ηδονή του.

Κι όμως είμαι ίδιος μ’ εκείνους τους γνήσια φαντασιόπληκτους:
Θέλω η ευτυχία μου τόσο αμέτρητη να μου φαίνεται,
Ώστε να χάνομαι συχνά ξύπνιος σε όνειρα.


Στον καθένα το δικό του

Η Aninka χόρευε
Μπροστά μας στο γρασίδι
Τους γρήγορους ρυθμούς.
Τι όμορφη που ήταν!

Με τα χαμηλωμένα
Σεμνά μάτια
Το σιωπηλό κορίτσι-
Μ΄ έκανε τρελό!

Ένα κουμπάκι της τότε
Πήδησε απ’ το σακάκι,
Ένα χρυσό κουμπάκι,
Το ΄πιασα-

Και σκέφτηκα πως θαύμα
Σήμαινε αυτό για μένα,
Κι όμως χαιρέκακα χαμογέλασε
γι’αυτό ο Jegor ,

Σαν να ΄θελε να πει:
Δικό μου είναι το σακάκι
Και ό,τι αυτό σκεπάζει,
Δικό μου το κορίτσι,
Δικό σου το κουμπί!

Αναμονή

Ο ενεστώτας χρόνος κενός,
επενδεδυμένος
από τον μέλλοντα καιρό.
Οι αισθήσεις απαιτητικές
αναμένουν την πλήρωση.
Στα μάτια χώρεσε
ένδυμα χαράς,
στα χείλη χορεύουν
χελιδόνια.

Η άφιξη, παρούσα ήδη,
καταργεί την απόσταση.
Ο ταξιδιώτης μοιράστηκε στα δυο.

Τα ρούχα

Κρατάω στα χέρια
ρούχα φορεμένα,
κομμάτια της εικόνας μου,
μάρτυρες στιγμών.
Τα φορώ, τα βγάζω
σαν τα αισθήματα.
Τα πάω στο καθαριστήριο
και τα φοράω πάλι
φρέσκα και κολαριστά,
Αντίσταση
στη συνωμοσία της φθοράς.

Και τα αισθήματα τα βγάζω έξω,
τα αποκαλύπτω συχνά
στο φως της επίγνωσης,
τσαλακωμένα ή ανθηρά,
πάντα περήφανα
γιατί επέζησαν.
Αναβολή στον θάνατο
τον πολιορκητή.

ΒΟΡΕΙΩΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ

Συμφωνία

Η συμφωνία μυστική
και οι συμβαλλόμενοι επίσης.

"Φειδώ στο φως,
τα χρώματα και το γαλάζιο.
Σπανίως παρών ο ήλιος
κι οι νύχτες ακόσμητες".

"Αφειδώς προσφερόμενο
το πράσινο,
σε όλες τις εκδοχές.
Αρκετές οι εκφάνσεις του καφέ,
του γκρι επίσης".

"Πανταχού παρούσα η βροχή.
Συνεπής στη συνεύρεση,
με μέρες που γρήγορα
βαριούνται κι αποσύρονται".

"Τα απότοκα των μηχανών,
προϊόντα ακριβείας,
απαστράπτοντα,
τελείας αποδόσεως.
Τοκείς ευημερούντων αριθμών".

Συνετάγη η παρούσα
βορείως του Νότου
και εφαρμόζεται.

Από την ποιητική συλλογή Βορείως του Νότου, εκδ. Γαβριηλίδη, Αθήνα 2005