Αφορμής δοθείσης...
( Μήδεια, Πρόλογος)

Τροφός:
Μακάρι να μην πέταγε το σκάφος της Αργώς
ανάμεσα απ΄τις μαύρες Συμπληγάδες
με προορισμό τη μακρινή Κολχίδα.
Μήτε να 'πεφτε ποτέ πεύκο κομμένο
στις λαγκαδιές του Πήλιου,
για ν'αρματώσει με κουπιά χέρια
πανάξιων αντρών, που πήγανε να φέρουνε από μακριά,
για χάρη του Πελία, το δέρας το χρυσόμαλλο.
Γιατί έτσι η δέσποινά μου η Μήδεια
δεν θα 'χε φτάσει στης Ιωλκού τ'ανάκτορο
τρελή από έρωτα για τον Ιάσονα.
(Για τη μεταφορά στη νεοελληνική Χ.Α.)

Ευφρόσυνες χαρές βυθίστηκαν
Σε καταβόθρα χρόνου
Μ’ αντίλαλο μελωδικό.
Γενναίες πληγές απόμειναν
Ξεθωριασμένα σύμβολα
Ζωής
-Αγνοημένα πια σημάδια.
Ονόματα, τόποι και
Άνθρωποι, μάτια και χέρια,
Στιγμές...
Βουλιάξανε σιγά-σιγά
Στη σιγουριά της λήθης.

Πορεύεσαι ελεύθερος
Απ’ το κεντρί στον ύπνο σου.
Οδύρομαι
Γιατί η μνήμη με βαρέθηκε,
Τόσο αγνώμων στον ασπασμό
Της Λησμοσύνης.