Σήμερα που η φρίκη δεν κουβεντιάζεται από την πολύπαθη Συρία μέχρι το γιορτινό Βερολίνο, ξαναθυμάμαι το ποίημα μου από τη συλλογή  30 και 1 Νυχτερινές Αντανακλάσεις (εκδ. Ηριδανός 2008) και λυπάμαι για την επικαιρότητά του:
                   

                                 Μιά ὑγρασία ἀναδίνει ἡ ματιά

                                 Καθώς καρφώνει τοῦ ὁρίζοντα τό  βάθος.

                                 Ἕνας ρυθμός  -πληγή τοῦ νοῦ -

                                 Τά χείλη ἐπιδέξια κυριεύει.

                                 Τό σῶμα ἀνθίζει ἀποτυπώματα

                                 Γυμνή ἀναδύεται ἡ μνήμη                                

                                 Σέ νύχτα ἀξημέρωτη.

                                  Ἄδεια πουκάμισα οἱ λέξεις

                                 Πασχίζουν τίς στιγμές νά θυμηθοῦν,

                                 Νά κουβεντιάσουνε τή φρίκη .

                                 

                                 Ἤμουν στά τρένα ἀνέμελος ταξιδευτής,

                                 Στή σκόνη τῆς Καμπούλ γυναίκα

                                 Τό ἁπλωμένο χέρι ἑνός παιδιοῦ

                                 Σέ λεωφόρο τῆς ἀβύσσου

                                 Βαγδάτη, Μαδρίτη ἤ Τέλ-Ἀβίβ

                                 Τό ἴδιο ἀντηχοῦν τόν θρῆνο,

                                 Ὅταν μέ αἷμα φτιασιδώνεται ἡ ὀργή.

                                 Λειψά βελάσματα μιμοῦνται οἱ λύκοι

                                 Σέ χαλκεῖα εὐτελοῦς συναλλαγῆς.

                                 Τά τύμπανα χορούς ὀλέθρου συνοδεύουν

                                 Ἐνῶ

                                Στά  μάτια αὐταπάτη ἡ ζωή.                                 

                                 Ἀνάσταση ἀληθείας προσδοκῶ.

                                 Μιά ὑγρασία ἀναδίνει ἡ ματιά…