Τόν εἴπαμε κι αὐτόν Ἀπρίλη

Τόν εἴπαμε κι αὐτόν Ἀπρίλη,

ἔχει ὅλα τά διαδήματά του φανερά,

φῶς, βιολέτας ἄρωμα καί

Ἐσταυρωμένο Ἀναστάντα.

Κι ὅμως εἶναι Ἀπρίλης μοναχός,

ἀπ’ τ’ ἄγγιγμά μας στερημένος

μέ τά χαρίσματά του ἀξόδευτα,

γεμάτος χωριά ἀφιλόξενα και Ἐπιτάφιο μόνο,

μέ πληγιασμένες τίς ψυχές καί τήν ἁρματωσιά

-τήν τόσο ἀκριβή μας- ἀδύναμη, καταργημένη.

Εἶναι  ὁ  Ἀπρίλης πού θυμίζει  τίς  φορές

πού τόν ξοδέψαμε ἀσυλλόγιστα -τόσες φορές-

 ἀγνώμονες στό χάιδεμά του, συχνά βαριεστημένοι

ἀπό ὅλα τά «συνηθισμένα» του  καί  πάντα βέβαιοι

πώς  μᾶς ἀνήκει…