Μια αφορμή για στοχασμό από τις "Μέρες" τόμ. Ζ΄ του Γ. Σεφέρη

" Ψιλοβρέχει όλη μέρα. Αυτό αναπαύει: μιά διακοπή σε τούτο το φετινό ταξίδι με τον ήλιο. Πολλές φορές πλατιοί διπλοί δρόμοι, με τα ηλεχτρικά που είναι σα φώτα οδοντογιατρών πάνω στ΄ ανοιχτά στόματά μας, μου δίνουν την εντύπωση πως δεν πηγαίνουν ίσια πάνω στην επιφάνεια, αλλά κυλάνε την κατηφόρα για να μας αδειάσουν όλους μας στο χάος μιας ρουφήχτρας. Συναίσθημα πως ο τόπος κλοτσά, θέλει ν΄απαλλαγεί από τους εγκατοίκους του. Αυτό μπορεί να σημαίνει πως φέτο βρήκα τον εαυτό μου πιο απροσάρμοστο στην Αθήνα από κάθε άλλη φορά, ή ακόμη πως η μουντή απόγνωση που διακρίνεις κάτω από τις πιο απλές κουβέντες ανθρώπων που συναπάντησες είναι μεταδοτική. Όχι πως βρήκα τους ανθρώπους απελπισμένους στην Αθήνα, απαναντίας νομίζω πως διασκέδαζαν περισσότερο από άλλες εποχές. Οι νέοι με την ακμή τους, οι γέροι με την υπομονή τους, ωστόσο πίσω από τα καθημερινά τους φερσίματα μια απροσδιόριστη πίεση που τους έδινε την εμφάνιση του νευρόσπαστου ή του υπνοβάτη:πίσω απ΄ όλα αυτά μιά νεύρωση σα να τους είχαν στερήσει από ορισμένες θεμελιώδεις λειτουργίες. Θα ήθελα να έχω περισσότερο καιρό εδώ για να κοιτάξω αυτά τα παράξενα φαινόμενα. Τώρα μόνο πρόχειρες εντυπώσεις. Έλλειψη ενδιαφέροντος:φοιτητές που έχουν παραδεχτεί πως οι καθηγητές τους ανήκουν σε μια ιδιαίτερη πανίδα, είναι ένα πραγματικό γεγονός, τίποτε άλλο-δεν μπορούν ούτε να το σκέπτονται καν, να τους αλλάξουν, όπως τον αέρα ή τη βροχή. Λογοτέχνες που βλέπουν μπροστά τους ένα τέναγος όπου βουλιάζει κάθε πνευματική λειτουργία-δεν μπορεί όμως να γίνει τίποτε. Άνθρωποι της πολιτικής πιάτσας αναπτύσσουν με όλες τις αναγκαίες λεπτομέρειες την ψυχολογία των εκλογέων, που ενδιαφέρονται μόνο για όποιον μπορεί να τους φέρει κάποια υλική καλυτέρευση-τίποτε άλλο, το ηθικό χαμένο. (...)Η εντύπωση είναι ότι ο πληθυσμός της Αθήνας ταξιδεύει με ένα καράβι που κατρακυλά σε μεγάλη τρικυμία και βρίσκεται σε μιά κατάσταση ναυτίας όπου οτιδήποτε έχει τη σημασία του." Αθήνα, φθινόπωρο 1960.