Σοφοκλέους Αντιγόνη (α΄ στάσιμο)

Πολλά γεννούν το δέος΄
το μέγα δέος ο άνθρωπος γεννά΄
περνά τον αφρισμένο πόντο
με τις φουρτούνες του νοτιά,
στη μέση σκάβει το βαθύ
και φουσκωμένο κύμα΄
και την υπέρτατη θεά, τη Γη,
την άφθαρτη παιδεύει την ακούραστη
οργώνοντας με τα ζώα του
και σέρνοντας χρόνο το χρόνο το αλέτρι.
Και των αστόχαστων πουλιών
τις φυλές κυνηγά,
των άγριων θηρίων τα έθνη,
των βυθών την υδρόβια ζωή
με δίχτυα πλεγμένα,
ο πανέξυπνος. Τ' αγρίμια των βουνών
δαμάζει με τεχνάσματα΄ ζυγό φοράει
στων αλόγων την πλούσια χαίτη και στον ταύρο
που βόσκει στα όρη.
Ένας τον άλλο δίδαξε τη γλώσσα,
τη σκέψη, σαν την πνοή του ανέμου,
την όρεξη να ζει σε πολιτείες΄
πώς να γλυτώνει το χαλάζι μες το κρύο,
την άγρια βροχή μέσα στον κάμπο,
ο πολυμήχανος ΄ αμήχανος δεν αντικρίζει
τα μελλοντικά΄τον χάρο μόνο να ξεφύγει δεν μπορεί΄
αν και βρήκε θεραπείες
σε αγιάτρευτες αρρώστιες.
Τέχνες σοφίστηκε
που δεν τις βάζει ο νους,
κι όμως μια στο καλό, μια στο κακό κυλάει.
Ας θυμηθούμε αυτόν τον πολυμήχανο άνθρωπο που ξεπέρασε εμπόδια και κατέκτησε υλικά και πνευματικά αγαθά, αλλά δεν μπορεί μόνο το όριο του θανάτου να ξεπεράσει: δυνατός στην τραγικότητά του.
Έτσι τραγικοί θα είμαστε πάντα με κορυφώσεις όπως στις μέρες που ζούμε...