Σκέψεις ειδικών πολύ επίκαιρες

Το σώμα μιλάει όταν...

Tο σώμα φωνάζει αυτό που σωπαίνει το στόμα. Πολλές φορές ...
Το κρυολόγημα "στάζει" όταν ο οργανισμός δεν κλαίει.
Ο πονόλαιμος «φράζει», όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει τις αγωνίες.
Το στομάχι καίει όταν ο θυμός δεν μπορεί να βγει.
Ο διαβήτης εισβάλει όταν η μοναξιά πονάει.
Το σώμα παχαίνει όταν η δυσαρέσκεια πιέζει.
Ο πονοκέφαλος καταθλίβει όταν αυξάνουν οι αμφιβολίες.

Η καρδιά χαλαρώνει όταν το νόημα της ζωής φαίνεται να τελειώνει.
Οι αλλεργίες συμβαίνουν όταν η τελειομανία είναι ανυπόφορη.
Το στήθος σφίγγει όταν η υπερηφάνεια εγλωβίζεται.
Η πίεση αυξάνεται όταν ο φόβος φυλακίζει.
Ο πυρετός θερμαίνει όταν οι άμυνες εκρήγνυνται.
Ο καρκίνος σκοτώνει εάν δεν συγχωρείς ή / και έχεις κουραστεί να «ζεις».
Και οι σιωπηλοί σου πόνοι; Πώς μιλάνε στο σώμα σου;
Η ασθένεια δεν είναι κακό, θα σου πει ότι έχεις πάρει λάθος δρόμο.
Φαίνεται ωραίο να μοιραστούμε αυτό το μήνυμα:
Ο δρόμος προς την ευτυχία δεν είναι ευθύς.
Υπάρχουν καμπύλες που ονομάζονται ΛΑΘΗ,
φανάρια που λέγονται ΦΙΛΟΙ,
και όλα γίνονται, αν έχεις: ένα ανταλλακτικό που ονομάζεται ΑΠΟΦΑΣΗ,
μια ισχυρή μηχανή που ονομάζεται ΑΓΑΠΗ,
άφθονο καύσιμο που ονομάζεται ΥΠΟΜΟΝΗ,

καλή ασφάλιση που ονομάζεται ΠΙΣΤΗ,
αλλά πάνω απ 'όλα έναν έμπειρο οδηγό που ονομάζεται ΘΕΟΣ.

Nelson Torres, Doctor στη Ψυχιατρική (UCV) και ειδικός σε ψυχο-νευρό-ανοσογλωσσική PNIL στη Βενεζουέλα

Αιωρούμαστε

Είναι κι άλλοι.
Είμαστε κι εμείς
που το κακό
μας βρήκε
στον ανήφορο
της οδού Ευημερίας.
Οδηγοί και χρήστες
της προόδου,
ντυμένοι επώνυμα
αιωρούμαστε
στην αγχόνη 
του ληξιπρόθεσμου
με τη ζωή μας
διαμαρτυρημένη.

Στην κρίση

Απόκτησαν αξία
τα ελάχιστα,
τα μολυσμένα απ' τη συνήθεια.
Ένας καφές,
ένα ζεστό κουλούρι,
ένα τσιγάρο,
μια λέξη,
ένα μήνυμα
"αντέχουμε"!

Σκηνικό

Γυαλίζουν τα ρούχα,
τα μάτια θαμπά,
χέρια σε στάσηεπαιτείας.
Σκηνικό σταθερό
στου τραγικού την πόλη.
Πρόσωπο, φύλο και καταγωγή
πλέκουν τους μύθους
σε γωνίες, φανάρια και στοές
με τη βεβαιότητα
πως ο από μηχανής θεός κουράστηκε,
δεν θα ρθει.

Αντίο στην Πολωνή νομπελίστρια Βισουάβα Σιμπόρσκα

Τίποτα δεν είναι δώρο, όλα
βασίζονται στο δάνειο.
Πνίγομαι στα χρέη ώς τ' αυτιά μου.
Θα πρέπει να πληρώσω για τον εαυτό
μου με τον εαυτό μου,
να παραιτηθώ απ' τη ζωή μου για τη
ζωή μου.

Να πώς έχουν κανονίσει τη
συμφωνία:
μπορώ να επανακτήσω την καρδιά,
το συκώτι επίσης
και το κάθε μου δάκτυλο στο χέρι και
στο πόδι.
...................................................................
Η απογραφή, μ' άπειρες
λεπτομέρειες,
υποδηλώνει ότι θα απομείνουμε
όχι μόνο μ' άδεια χέρια,
αλλά ακόμα και χωρίς χέρι.

Πολύ αργά για να ακυρώσω
τους όρους,
τα χρέη μου θα ξεπληρωθούν
και θα με γδύσουν απ' το δέρμα μου
ή, για την ακρίβεια, θα με γδάρουν.

Δεν μπορώ να θυμηθώ
πού, πότε και γιατί
επέτρεψα σε κάποιον ν' ανοίξει
αυτόν τον λογαριασμό στο όνομά μου.

Αποκαλούμε τη διαμαρτυρία για όλα
αυτά ψυχή.
Και είναι το μόνο κονδύλι
που απουσιάζει από τη λίστα.

Χορός

Πάνω στό κύμα τῆς ἔξαψης
σάν τούς δερβίσηδες χορεύει
ἡ ψυχή ,
τό βάθος τοῦ άφροῦ
άναμετρώντας.