ΤΕΛΟΣ 2013 μέ τόν τρόπο τοῦ μεγάλου Ἀλεξανδρινοῦ...

 Τό 2013 ὁδεύει στό τέλος του παίρνοντας μαζί του ἤ μᾶλλον ἀφήνοντας καταγεγραμμένα ὅλα ὅσα ὡς κοινωνία καί ὡς ἄτομα ἀντέξαμε. Μαζί του κλείνει καί τό ἐτήσιο ἀφιέρωμα στόν Κ.Π.Καβάφη.
Ἐπιτρέψτε μου, ἀγαπητοί φίλοι, νά κλείσω κι ἐγώ τίς καταγραφές τοῦ 2013 μέ τό παρακάτω ποίημα τοῦ ποιητῆ. Τά συμπεράσματα γιά τίς ἀναλογίες δικά σας.
   ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΦΩΤΕΙΝΑ! "Να τραβούμ'εμπρός."

  " Έν μεγάλῃ Ἑλληνικῃ ἀποικίᾳ, 200 π.Χ." 

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ'ευχήν στην Αποικία
δεν μένει η ελάχιστη αμφιβολία, 
και μ'όλο που οπωσούν τραβούμ'εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως τό πρόσκομμα κ'η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ'εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη,
η κατοχή σας ειν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην:ως συνέπεια φυσική.
Είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεχγο τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε,
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με τό καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.

Ίσως δεν έφθασε ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα. Είν'επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.
    (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984).

Ἀποδόσεις

Τό πιθανό μοῦ εἶναι ξένο,

τό δεδομένο ἐλάχιστο,

λίγο τό τυχαῖο,

τό σύνηθες ἐχθρικό.

Τό πολύ ἀρκετό,

μοναδικό τό ἀνερμήνευτο

καί τό παράφορο ἐγώ τό λέω

Ἔνθεον.

Ἀναλογίες

Τό ἀπέραντο, τά κύματα,
ὁ βυθός.
Τό μέγεθος, οἱ μεταπτώσεις,
τό  βάθος.

Θάλασσα- Ἀγάπη.

Ἀναλογίες.

Ἄς είμαστε προσεκτικοί

   Ἄς είμαστε προσεκτικοί

   μέ τά θαύματα.

   Τό ἀνερμήνευτο πάντα

   τρομάζει

   καί ὅ,τι γεννᾶ τό δύσπιστο

   διχάζει.

   Πῶς τά μάτια του προδίδουν

   ἀέναη δίνη

   καί οἱ παλμοί συνθέτουν

   παιᾶνες κι ἐλεγεῖες;

   Θεός ἤ μῦθος τόν ἔπλασε

   παραμυθία ἤ ἀνάγκη;

   Συχνά πλήρης ἀσάφειας

   κι ἄλλοτε ἕνα «πουκάμισο ἀδειανό».

   Τυφλό θαῦμα, διαμπερές

   ὁ  Ἔρωτας.

Στό Φῶς

Χωρίς τή φύση

καί τά πάθη σου

ὅλα ἀνυπαρξία
ἕνα τίποτα,
οὔτε κἄν ἕνα κενό,
γιατί καί τό κενό
τό δάμασες,
ἀφοῦ ἀπρόσκοπτα

Σέ διαδίδει. 

                   (Από την υπό έκδοση συλλογή μου)

                                                  

Θησαύρισματα σοφίας

"Οι Έλληνες είχαν το θάρρος να αγαπούν τη ζωή και την ευτυχία χωρίς να ωραιοποιούν τα πράγματα και χωρίς να αγνοούν τη σκληρότητα της ύπαρξης. Είκοσι πέντε αιώνες αργότερα τους οφείλουμε την επινόηση της τραγωδίας: το χαρακτηριστικό της τραγωδίας είναι η αναγνώριση της δυστυχίας ως καίριου κομματιού της ανθρώπινης κατάστασης. Οι Έλληνες έδειξαν πως η καταστροφή απειλεί τον άνθρωπο, είτε είναι αθώος είτε είναι ένοχος. Έδειξαν ότι καμιά ανθρώπινη ευτυχία δεν διαρκεί."
................................................................................
"Η  λύπη και η ελπίδα συμβαδίζουν:είναι οι δυο όψεις του δρόμου προς την ευτυχία."
.................................................................................
"Νομίζω οτι κανένα δεν είναι αγνότερο και γονιμότερο από τη χαρά της διδασκαλίας."
...................................................................................
" Η κατανόηση δεν προϋποθέτει καθόλου την αναγωγή των πάντων στη λογική: είναι προπάντων η παραδοχή ότι δεν μπορούμε να τα ερμηνεύσουμε όλα, ότι υπάρχουν πράγματα που μας υπερβαίνουν."
....................................................................................
"Κι εγώ πιστεύω στο φως."
...................................................................................
"Η γλώσσα καταργεί τους φραγμούς του χώρου και του χρόνου και αρπάζει τα παροδικά αντικείμενα, τα αφαιρεί από το περιβάλλον τους ή από το όνειρο -και τα φέρνει στο σπίτι μου, στο Παρίσι, έναν Αύγουστο όπου ο Σιμόεις εισβάλλει με τις ασημένιες δίνες του."
....................................................................................
"Είναι τέχνη ο έλεγχος πάνω στις λέξεις."
....................................................................................
"Δεν θα διστάσω να πω ότι η λογοτεχνία συμβάλλει σημαντικά στη δημιουργία του ανθρώπου."
...................................................................................
"Η ελληνική γλώσσα διαθέτει μια σχεδόν μαθηματική αυστηρότητα και απεριόριστη ευελιξία."
.....................................................................................
"Όποιος ζει αλλάζει όλη την ώρα. Όποιος ζει με σφοδρότητα και θέρμη αλλάζει ακόμη περισσότερο."
...........................................................................
"Η ζωή μου συνυφαίνεται με τη δουλειά μου και όσα πιστεύω συνυφαίνονται με όσα διαβάζω."
           Από το τελευταίο βιβλίο της Μεγάλης Κυρίας των Κλασικών Γραμμάτων Jacqueline de Romilly  "Τι Πιστεύω".

Το γέλιο

 Δέν ἄκουσα τό γέλιο μου
 μῆνες εἰκοσι τρεῖς,
 ἡμέρες τουτέστιν ἑξακόσιες
 ἐνενήντα κι ακόμα λίγες.
 Κι ὅμως τί θέλει ἕνα γέλιο
 γιά νά σηκωθεῖ ὄρθιο
 καί νά δηλώσει "παρών";
 Μύες ὑπάκουους σέ συνεργασία
 καί μιά τολμηρή ἀναπνοή
 ν'ἀψηφήσει τή θλίψη
 πού κυκλωτικά περιφέρεται
 στούς μαύρους δρόμους 
 τῶν ματιῶν.
 Κι ὁ βατήρας γιά 
 νά πατήσει ἡ ψυχή
 πρός ἅλμα ἐπί γέλωτι.

Θησαυρισμένη Γνώση από τον Αλμπέρ Καμύ, Η πτώση.

  

" Έχετε προσέξει ότι υπάρχουν άνθρωποι που η θρησκεία τους ζητά να συγχωρούν όλες τις 
    προσβολές και που τις συγχωρούν πραγματικά, δεν τις λησμονούν όμως ποτέ.
  
    Ευτυχισμένος και κατακριτέος ή αξιολύπητος και συγχωρεμένος.

   Κατάλαβα, ανασκαλεύοντας τη μνήμη μου, ότι  η μετριοφροσύνη με βοηθούσε να διαπρέπω, 
   η ταπεινοφροσύνη να υπερτερώ και η αρετή να καταπιέζω.

  Κι έφυγε (ο Χριστός) αφήνοντάς τους να κρίνουν και να καταδικάζουν, με τη συγγνώμη στα 
  χείλη και την καταδίκη στην καρδιά.

  Η ελευθερία...είναι αγγαρεία, ένας μαραθώνιος πολύ μοναχικός, πολύ εξαντλητικός.

  Ο θάνατος είναι μοναχικός, ενώ η δουλεία είναι συλλογική.

  Αχ, φίλε μου! Ξέρετε τι είναι ο μοναχικός άνθρωπος που περιπλανιέται στις μεγάλες πόλεις..."





   

  
 

Είπαν για την Ποίηση

 Ο ποιητής ούτε λέγει, ούτε κρύπτει, αλλά σημαίνει. (Ηράκλειτος)  

 Η Ποίηση είναι μια παυσίπονη σταγόνα σ'έναν ωκεανό θλίψης.  (Κική Δημουλά)     
 Με την ποίηση έρχεται στην επιφάνεια και παίρνει μορφή η μέσα στον ευαίσθητο άνθρωπο θησαυρισμένη ζωή.   (Τζων Νίλθεϋ)
Μη μόνον όσα βλέπετε πιστεύετε. των ποιητών τό βλέμμα είναι οξύτερον.
  (Κ.Π.Καβάφης)                                                                               
Να γιατί γράφω ποίηση. Γιατί η ποίηση αρχίζει από εκεί που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος.(Οδ. Ελύτης)
 Οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν και οι ποιητές έχουν επωμισθεί και τα δύο. (Τ. Λειβαδίτης)
  Οι στίχοι γράφονται με ταραχή, δεν είναι παίξε-γέλασε η ψυχή. 
    (Δ. Ζευγώλη-Γλέζου)                                                                                
  Η ποίηση δηλώνεται από αυτά που έχει αποσιωπήσει.
     ( Γ. Σεφέρης)
  Το ποίημα είναι ανθολογία στιγμών ζωής.
     (Πωλ Βαλερύ)                                                                            
  Στην ποίηση και στα όνειρα δεν γερνάει κανένας.
      (Οδ. Ελύτης)


 

   Πανσέληνος

Φωτός χορηγία,
γιά νά εἶναι τά ὄνειρα
περιττά μιά τέτοια
νύχτα!

Περί Ποιήσεως και Αγάπης

Η ποίηση δεν γυρεύει οπαδούς, γυρεύει εραστές.

Η ποίηση γράφεται με δάκρυα, η πεζογραφία με αίμα

και η ιστορία με αόρατη μελάνι - Carlos Ruiz Zafon.

Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο 

κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί – Τάσος Λειβαδίτης

   Ἀναβαθμοί

Κατεβαίνω ἀναβαθμούς 

σφαλμάτων

σκοντάφτοντας
σέ ὑπολεἰμματα
ἤχων, λέξεων, βλεμμάτων
καί μαραμένης ἐλευθερίας.

Ἀνεβαίνω ἀναβαθμούς
πληγῶν
κρατώντας  τήν κουπαστή
τοῦ  πόνου
πού τήν ἴαση
ὑπόσχεται.

Ἄνοδος ἤ κάθοδος,
ρυθμικά ἤ ἄρρυθμα
-ποιός νοιάζεται
γιά τόν ρυθμό;-
ἀρκεῖ  ἡ  τόλμη 
τῆς καθόδου,
τῆς ἀνάβασης
ὁ  ἴλιγγος.

           Για την Ποίηση

" Σχέση αληθινή με την ποίηση μπορεί να έχει στη ζωή του μόνο εκείνος που στα εφηβικά του χρόνια ένιωσε σωματική αναστάτωση διαβάζοντας ένα ποίημα, και ας μην ήταν σε θέση ακόμη να κατακτήσει το νόημά του, Όσα ποιητικά βιβλία ή βιβλία περί ποιήσεως και αν διαβάσει κανείς αργότερα, αν δεν έχει νιώσει αυτή την αναστάτωση στην εφηβεία του ή στην πρώτη νεότητα, άδικα κουράζεται. Θα είναι ενδεχομένως σε θέση να αναλύει την τεχνική ενός ποιήματος, να το ταξινιμεί, να το συσχετίζει με άλλα, να αποκρυπτογραφεί τις ιδέες του, αλλά ποτέ δεν θα του δοθεί να συγκινείται με το ίδιο το ποίημα, να το νιώθει σωματικά."
                (Από το βιβλίο του Σταύρου Ζουμπουλάκη, Η ΑΔΕΡΡΦΗ ΜΟΥ, εκδ. ΠΟΛΙΣ)

Σούζαν Σὀνταγκ,μια αγωνίστρια της τέχνης και της ζωής!

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΥΣΤΗΡΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΣΑΚΑΤΕΥΕΙΣ.

Τετάρτη, 15 Μάιος 2013 09:55

της Σούζαν Σόνταγκ απόδοση: Belica-Antonia Kubareli Τα πρώτα μου βιβλία βγήκαν σχετικά εύκολα και γρήγορα. Όμως σύντομα το γράψιμο δυσκόλεψε. Ίσως γιατί η θεωρητική γνώση έπνιγε τον αυθορμητισμό μου, ίσως γιατί η πανεπιστημιακή μου δουλειά έπνιγε το συγγραφέα. Γι’ αυτό παράτησα νωρίς τα πανεπιστήμια. Είδα πολλούς να σταματούν το γράψιμο, γιατί τους ρούφηξε η διδασκαλία. Διαβάζω πολύ και σπανίως οι αναγνώσεις μου έχουν σχέση με τα γραπτά μου. Μου αρέσει η ιστορία της τέχνης, η αρχιτεκτονική ιστορία, η μουσικολογία, τα ακαδημαϊκά βιβλία. Και η ποίηση. Κάθε καινούργιο βιβλίο εμπεριέχει δισταγμό κι αναβλητικότητα, που τα κουκουλώνω με το διάβασμα και τη μουσική. Και τα δύο με ενεργοποιούν και μου προξενούν ανυπομονησία και ενοχές που δε γράφω.    Άρα τελικά με σπρώχνουν στο γράψιμο. Και επειδή λατρεύω τη φωτογραφία, δεν έχω  φωτογραφική μηχανή γιατί φοβάμαι  ότι θα κολλήσω και δε θα ξαναγράψω. Δε θα ήμουν αυτή που είμαι, δε θα καταλάβαινα αυτά που  καταλαβαίνω, αν δεν είχα διαβάσει.  Οι Ρώσοι έθεσαν το ερώτημα του ζην στη λογοτεχνία τους. Και για μένα το αξιόλογο  μυθιστόρημα είναι ανάγνωσμα ψυχής που διευρύνει την αντίληψή μου για τον κόσμο  και την ανθρώπινη φύση.  ........................................................................................................................ Το γράψιμο είναι η πρακτική εφαρμογή (με ιδιαίτερη ένταση και προσοχή) της τέχνης  της ανάγνωσης. Γράφεις ώστε να διαβάσεις όσα έγραψες, να δεις αν στέκουν  και εφόσον ποτέ δε στέκουν με τη μία, να τα ξαναγράψεις όσες φορές χρειαστεί  ώστε να φτάσεις σε κάτι που αντέχεις να διαβάσεις. Είσαι ο πρώτος σου και μάλλον ο πιο κακιασμένος σου αναγνώστης. «Γράψιμο σημαίνει να κρίνεις τον εαυτό σου»,  έγραψε ο Ίψεν. Όμως, τι γίνεται αν αυτό που έγραψες με την πρώτη είναι καλό;  Ναι, μερικές φορές είναι, και μάλιστα πολύ καλό. Κι αυτό, για μένα τουλάχιστον, σημαίνει  ότι σε μια δεύτερη ανάγνωση ή σε προφορικό έλεγχο, διαβάζοντάς το δυνατά, μπορεί  να γίνει ακόμα καλύτερο. Πάντως δεν εννοώ ότι ο συγγραφέας οφείλει να βασανίζεται και  να ταλαιπωρείται για να γράψει κάτι καλό. Ο Σάμιουελ Τζόνσον είπε: «Ό,τι γράφεται  χωρίς κόπο είναι συνήθως ένα ανάγνωσμα χωρίς απόλαυση». Μόνο που το ρητό του,  όπως πιθανόν και  ο ίδιος, δεν ταιριάζουν στην εποχή μας και σαφώς  πολλά απ’ όσα γράφονται χωρίς κόπο δίνουν μεγάλη ευχαρίστηση στους αναγνώστες. Ωστόσο το θέμα δεν είναι η κρίση του αναγνώστη που ίσως και να προτιμά ένα βιβλίο λιγότερο επεξεργασμένο και πιο αυθόρμητο, αλλά ο ίδιος ο συγγραφέας που εθίζεται στο ανικανοποίητο. Σκέφτεσαι: αν το έφτασα ως εδώ χωρίς ιδιαίτερο κόπο, μήπως μπορώ να το καλυτερέψω; Και συνεχίζεις. Και παρόλο που το  ξαναγράψιμο και οι αναγνώσεις φαίνονται κοπιαστική δουλειά,  είναι στην πραγματικότητα οι μεγαλύτερες ηδονές. Μερικές φορές είναι  και οι μοναδικές ηδονές της γραφής. Αν ξεκινώντας να γράψεις έχεις κάποια ιδέα για το τι εστί λογοτεχνία, τότε μπράβο για το θάρρος σου όσο κι αν πανικοβάλλεσαι.  Γιατί βουτάς σε παγωμένη λίμνη, όπως λέει ο Νίτσε. Όμως ύστερα έρχεται η ζεστασιά αφού έχεις κάτι μπροστά σου, το δουλεύεις, το επεξεργάζεσαι, το διορθώνεις.  .........................................................................................................................  Όπως το άγαλμα υπονοείται σε κάθε κομμάτι μάρμαρο, έτσι και το μυθιστόρημα  κρύβεται στο μυαλό σου. Και προσπαθείς να το απελευθερώσεις. Να αποτυπώσεις  όσα σκέφτεσαι στις σελίδες σου, να αποδώσεις τις σκέψεις με λέξεις ώστε το βιβλίο σου  να πλησιάσει τους σπασμούς της ανάτασης που ένιωθες όταν το σκεφτόσουν.  Διαβάζεις ξανά και ξανά τις φράσεις. Αυτό είναι το βιβλίο που γράφω; Αυτό είναι όλο;  Η αμφιβολία σε υποσκάπτει. Και ίσως δεν τολμάς να ικανοποιηθείς, όμως ταυτόχρονα  σου αρέσει αυτό που έγραψες. Και τσακώνεις την ηδονή σου, την ηδονή του αναγνώστη  στις σελίδες σου, αυτό το κάτι πέρα απ’ την απόλαυση. Τώρα πια το ξέρω καλά: Πρέπει να αρνηθείς πολλά και να δεχτείς να σου αφαιρέσουν  άλλα τόσα, αν θες να τα καταφέρεις στο γράψιμο. Για μένα το γράψιμο είναι μια σειρά από δικαιώματα που παραχωρείς στον εαυτό σου ώστε να εκφραστείς. Το δικαίωμα στην εφευρετικότητα. Στα άλματα. Στις πτήσεις.  Στις πτώσεις. Στην εξεύρεση του προσωπικού, χαρακτηριστικού τρόπου αφήγησης,  με πεισματική ευλάβεια στην αναζήτηση της εσώτερης ελευθερίας σου. Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου χωρίς να τον σακατεύεις. Να μη σταματάς  πολύ συχνά για να σε διαβάσεις. Να επιτρέψεις στον εαυτό σου να σκέφτεται ότι  πας καλά, ή τουλάχιστον δεν πας χάλια, έτσι ώστε να συνεχίζεις. Χωρίς να περιμένεις  να σε χτυπήσει η τρελή έμπνευση.  ................................................................................................................................................................. Ο Γέιτς είπε ότι πρέπει να διαλέξεις μεταξύ της τέλειας ζωής και της τέλειας δουλειάς.  Για μένα το γράψιμο είναι ζωή και μάλιστα πολύ ιδιόρρυθμη. Φυσικά αν ζωή σημαίνει και  οι άλλοι άνθρωποι, τότε ο Γέιτς έχει δίκιο. Το γράψιμο απαιτεί τεράστια απομόνωση.  Για να μαλακώσω την αγριότητά της, επέλεξα να μη γράφω συνεχώς. Μ’ αρέσει να βγαίνω  και να ταξιδεύω και δε γράφω όταν ταξιδεύω. Μ’ αρέσει να μιλάω, να ακούω, να κοιτάζω,  να παρατηρώ, να προσέχω τους άλλους, τα όσα συμβαίνουν. Ίσως πάσχω από κάποιο  σύνδρομο υπερβολικής προσοχής. ............................................................................................................................................................. Όταν με ξαναχτύπησε ο καρκίνος κι αναγκάστηκα να σταματήσω το γράψιμο ενός  μυθιστορήματός μου, ένας καλός μου φίλος, νιώθοντας την απόγνωση και τον τρόμο μου,  προσφέρθηκε να πάρει άδεια απ’ τη δουλειά του και να έρθει να μείνει μαζί μου για όσο χρειαζόταν, ώστε να του υπαγορεύσω το υπόλοιπο κείμενο. Είχα ήδη σχεδόν τελειώσει  τα πρώτα οχτώ κεφάλαια. Είχα πιάσει το ένατο και πίστευα ότι είχα στο κεφάλι μου  και το δέκατο, άρα θεωρητικά έπρεπε να δεχτώ. Κι όμως. Αρνήθηκα την απίστευτα  γενναιόδωρη και συγκινητική του πρόταση. Το τέλειωσα μόνη μου. Ο καρκίνος δεν κατάφερε να νικήσει τον έρωτα της γραφής. Αυτός ο φονιάς με  επισκέφτηκε πολλές φορές και τον μισώ. Όμως έμαθα να τον πολεμάω με τα δικά  μου όπλα: τα βιβλία μου. Ναι, για μένα ο θάνατος είναι άδικος σαν φόνος και δεν  πρόκειται ποτέ να τον παραδεχτώ. Σούζαν Σόνταγκ (1933-2004): Πολυβραβευμένη Αμερικανή μυθιστοριογράφος και  δοκιμιογράφος, με μεταπτυχιακά στη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία και τη θεολογία.  Αρκετά βιβλία της έχουν μεταφραστεί και στα ελληνικά.

Με την υποστήριξη του diastixo.gr    

       Στό Φῶς

Ἀνακλάσεως, διαθλάσεως,

ἐκλείψεως, πεφτάστερων,

λυκαυγοῦς καί λυκόφωτος

σκηνοθέτη εὐφάνταστε!
(Από υπό έκδοση συλλογή) 

Κ.Π. Καβάφης (1863-1933 και... 2013)

"Είμαι Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν, αλλά εγεννήθην στην Αλεξάνδρεια -σ'ένα σπίτι της οδού Σερίφ. Μικρός έφυγα και κατά αρκετό μέρος της παιδικής μου ηλικίας το πέρασα στην Αγγλία. Κατόπιν επεσκέφθην την χώρα αυτήν μεγάλος, αλλά για μικρόν χρονικόν διάστημα. Διέμεινα και στην Γαλλία. Στην εφηβική μου ηλικίαν κατοίκησα υπέρ τα δύο έτη στην Κωνσταντινούπολι. 

Στην Ελλάδα είναι πολλά χρόνια που δεν επήγα.

   Η τελευταία μου εργασία ήταν υπαλλήλου εις ένα κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το Υπουργείον των Δημοσίων Έργων της Αιγύπτου. Ξέρω Αγγλικά, Γαλλικά και ολίγα Ιταλικά ".

  (Από τον ίδιο τον  ποιητή των παθών, της Ιστορίας και του μέλλοντος)

Χριστός Ανέστη!

Φῶς ἀνέσπερον στη ζωή όλων μας!

Μέ τό φῶς ὁδηγόν πολύτιμον  ἐν φωτί περιπατήσωμεν
ἀποστρέφοντες τά ὄμματα ἀπό τοῦ σκότους
τῆς εὐτέλειας καί τῆς μικροκαρδίας !

                            Χαϊκού
         αφιερωμένα στο Λογοτεχνικό Εργαστήριο
         3ου Γυμνασίου και 2ου Λυκείου Γέρακα

1.   Συναθροισμένοι
      σέ μιά αἴθουσα  φυγῆς,
      παῖκτες ὀνείρου

2.  ὁμοθυμαδόν
     ἀναπνοῆς ἀνάγκες,
     ἑρμηνεύουμε.

3.   Ἀπελεύθεροι
     μετρᾶμε στούς παλμούς μας
     ἠχώ τ' ἀπείρου,

4.  τ' ἀνεπίδοτα
     αἰσθήματα  ἐντός μας
     ἀνασταίνοντας.
     
    
   

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ!!

      Ευχαριστώ θερμά όλους, φίλους, φίλες και συναδέλφους, που παρευρέθηκαν την Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013, στις 19.00, στο Βιβλιοπωλείο "Ευριπίδης" στο Χαλάνδρι, στην παρουσίαση των ποιητικών μου συλλογών. Και εκείνους φυσικά που ήταν σωματικά απόντες αλλά ψυχικά παρόντες.
       Την παρουσίαση έκαναν οι φίλοι και συνάδελφοι
     Γιάννης Ευθυμιάδης και Τασούλα Καραγεωργίου.
Συνόδευσαν μουσικά η συνάδελφος κ. Τσίγκα με τον Αναστάση και την Ευφροσύνη.
Η βραδιά ήταν  ζεστή και η ατμόσφαιρα ευφρόσυνος.  Θα την θυμάμαι!!!

Είμαστε όλες μαθημένες στον πόνο

"Δεν είχαμε ποτέ μας άλλο καταφύγιο από τη σιωπή. Αυτό ισχύει και για τις λεγόμενες απελευθερωμένες γυναίκες, τις εργαζόμενες. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε την εμπειρία της οδύνης, που έχει η γυναίκα με την αντίστοιχη του άνδρα. Ο άνδρας δεν αντέχει τον πόνο, τον ξεπουλάει, τον απομακρύνει από τον εαυτό του πάση θυσία, τον εξοργίζει με προγονικές τελετές, με ιεροτελεστίες γνωστές, με τη μάχη, τις κραυγές, με τα μεγάλα λόγια, τη βία".
    Μαργκερίτ Ντυράς , Τα πράσινα μάτια.