Επετειακόν

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

28 Oκτωβρίου 1940

Ο ποταμός ξεχείλισε
Ο,τι κι αν γράψω σήμερα
Ο,τι κι αν πω την ώρα ετούτη
Ο,τι κι αν κάμω όπου κι αν πάω
Το παν θάναι για μένα
Ενα τουφέκι που κρατώ στα χέρια κι αλαλάζω
Κάτω τα χέρια από την μάνα μας Ελλάδα.

Είμαι φιλήδονος και σοσιαλιστής
Κ' έχω την γνώμη πως έτσι κάποτε θα μείνω
Μ' αυτά που γίνηκαν και γίνονται στον κόσμο
Και κάποτε να σηκωθώ και να φωνάξω
Κάτω οι Εθνικοσοσιαλισταί
Κάτω οι Φασισταί
Κάτω οι βδελυροί υποκριταί της Μόσχας
Πράγματι νυν υπέρ πάντων ο αγών
Ζήτω η Ελλάς
Ζήτω η Αγγλία
Που πολεμάν γι' αυτά που αγαπάμε
Ενάντια σε όσα μάς είναι μισητά.

Νυν υπέρ πάντων ο αγών
Η Ελευθερία δεν έγινε ποτέ
Με ψέμματα ούτε με σκέτες θεωρίες
Μα με τις πράξεις και οσάκις ήτο ανάγκη με το αίμα
Εμπρός λοιπόν και να χτυπάμε στην καρδιά
Σύντροφοι εμπρός
Φωνάζω αλληλούια.

Μανία με την τάξη

"...Ο πατέρας, παρότι ζούσαμε  και ζούμε στη Θεσσαλονίκη, ήθελε να τον θάψουμε  στο μέρος που γεννήθηκε. Και λόγω του ότι είχε μανία με την τάξη διάλεξε τον ακριανό τάφο, στα δυτικά-για να είναι ακριβώς στη γωνία.

   Δηλαδή, όχι μανία, όχι πάθος, ψύχωση είχε με την τάξη. Τα ήθελε όλα τακτοποιημένα, συμμετρικά, άψογα-μας βασάνιζε όλους στο σπίτι, καθημερινά. επειδ΄γ κάτι είχε μετακινηθεί, γιατί κάτι δεν βρίσκονταν ακριβώς στη θέση που ήταν την προηγούμενη, γιατί δεν βρήκε τις παντόφλες του να τον περιμένουν απολύτως παράλληλες, συμμετρικές έως χιλιοστού, μπροστά στο κρεβάτι. Μας έκανε, συνέχεια, μεγάλες φασαρίες, ήταν το μόνιμο φόβητρο μέσα στην οικογένεια.

   Μερικές φορές πήγαινα και στράβωνα επίτηδες τα κάδρα στον τοίχο, μόνο και μόνο για να τον βλέπω να γίνεται έξω φρενών και να τα ξαναφτιάχνει βρίζοντας. Με το που έμπαινε στο σπίτι, γύριζε γύρω-γύρω, επιθεωρώντας σχολαστικά. Έψαχνε να δει, να ελέγξει λεπτομερώς αν όλα ήταν ακριβώς στη θέση τους. Η μάνα μου υπέφερε μια ζωή εξαιτίας αυτής της εμμονής του, όπως κι εγώ, ακόμα κι όταν μεγάλωσα-ώσπου πέθανε.

    Πλησιάζω τώρα στο νεκροταφείο, μπαίνω, κοντοσιμώνω στον τάφο και τι να δω; Εξαιτίας μιας νεροφαγιάς, ενός μεγάλου αυλακιού που περνάει ακριβώς δίπλα από το νεκροταφείο, γλείφοντας σχεδόν τον τάφο, έχει φύγει λόγω των βροχών από τη μια μεριά το χώμα, έχει φαγωθεί βαθιά από κάτω, έπαθε καθίζηση, και το μάρμαρο του μνήματος γέρνει ολόκληρο αριστερά, πλάγια, προς τα έξω. Ο μόνος τάφος που στέκει τώρα στραβά, ασύμμετρα, μπaτάροντας, χαλώντας το ισιάδι και τη σειρά, είναι αυτός του πατέρα μου. Ο μόνος που χαλάει την τάξη. Και θα τον αφήσω έτσι, στραβό, επίτηδες. Οριστικά, αμετάκλητα.".

   Γιώργος Σκαμπαρδώνης, περ. Νέα Ευθύνη, τ. 13, 2012.

Απόπειρες στιχουργικές...

1.   Οι τολμηροί

Όσοι κοιτάζουνε

τον ήλιο μες τα μάτια,

στις άκρες των ονείρων τους

ατίθασα

κεντάνε  άτια.

Όσοι  τρέχουνε

στις ράχες των κυμάτων,

χωρούν στα περιθώρια,

εκεί που οι λαχτάρες τους

αψήφησαν τα όρια.

Κι όσοι  νιώθουνε                                           

τη χάρη της φωτιάς,                                    

ξορκίζουνε

τα βέβηλα                                

με το μεράκι της καρδιάς.                           

2.  Τις νύχτες

Τις νύχτες,

την άγια ώρα της σιγής,

σκυτάλη παίρνουνε

τα αισθήματα

δρόμους   να  τρέξουν

αντοχής.

Τις νύχτες,

πάνω στης έξαψης  το  κύμα,

σαν τους δερβίσηδες

χορεύει η  ψυχή

το βάθος του κενού

αναμετρώντας

μ’ άχρονο σχέδιο

μια  μόνιμη φυγή.

Τις νύχτες                                          

στο σύνορο τ’  ονείρου

η αλήθεια

στέκεται ορθή, 

για  να  δηλώνει

πως  τη χαρά του

να ακυρώνει

εκείνη μόνο ξέρει

και μπορεί.

Απόπειρες ησυχίας

" ...Καλύτερα να αντικρίσουμε κατάματα τα πράγματα. Κανείς δεν μπορεί να κόψει δρόμο. Ούτε στις συνθήκες της ζωής ούτε στην περιοχή της ψυχολογικής ανάπτυξης, ούτε στην υπαρκτική ολοκλήρωση, ούτε στις σχέσεις με τους άλλους, ούτε στη σχέση του με τον Θεό. Κανείς δεν μπορεί να κόψει δρόμο, χωρίς καταστρεπτικές συνέπειες. Καλύτερα να αντικρίσουμε τα πράγματα κατάματα....Θα επιχειρήσουμε πάλι με χίλια κόλπα να σώσουμε τις ψευτοεικόνες μας; Θα προτιμήσουμε να αντέξουμε το κομμάτιασμά τους; Το μείζον θέμα είναι η αντιμετώπιση της ατομικής και συλλογικής Σκιάς μας (Carl Young): η αναγνώριση και η αντιμετώπισή της. Δεν είναι ένας "κακός εαυτός" που πρέπει να τον απορρίψουμε ή να τον εξοβελίσουμε σαν να είναι κάποιος φλοιός μας. Αφορά σε εσωτερική δομή που ζει στο ημίφως ή και στο σκοτάδι της ασυνειδητότητάς μας. Η πάλη με τη Σκιά είναι έργο ζωής. Έχει να κάνει με όσα παραλείψαμε, αμελήσαμε, προσπαθήσαμε να παρακάμψουμε, να τα ξεφορτωθούμε. Τι να την κάνουμε μια επιβίωση χωρίς νόημα;Η Σκιά κρύβει δημιουργικές δυνάμεις και κυρίως κλείνει ή ανοίγει τον δρόμο προς το κρυμμένο Νόημα, αυτό που δίνει στη ζωή σκοπό, τέλος και φέρνει πιο κοντά την αναγέννησή μας".

                                         Νατάσα Κεσμέτη, περ. Νέα Ευθύνη, τ. 12

Ο φόβος

Φόβοι πολλῶν εἰδῶν,

σκληρότερος ἐκεῖνος πού

στραγγίζει τήν ψυχή

ἀπό ὅ,τι πολύ

ἐπόθησε.

Φωνές

Φωνές, πολλές φωνές,

πλεγμένες σέ φθόγγους

συρριστικούς,

ὑγρούς ἤ ἔνρινους,

ἀέρας σέ δάσος

αἰωνόβιων ρυθμῶν.

Φωνές, πολλές φωνές,

ἀκατάληπτες

στοιχειώνουν

τό νόημα ζωῆς

χαρτογραφημένης.