Τῆς Ποιήσεως

Ἐκεῖ  πού διασταυρώνονται
οἱ ἀπώλειες μέ τίς συμβάσεις,
στήν ἀκμή τῶν θλίψεων,
τό ἱερόν Της ἐνδιαίτημα.

Έκεῖ  πού συναντῶνται
προσδοκίες μέ διαψεύσεις,
στήν ὡραιότητα τῆς ἀντοχῆς,
τό μυστικό Της ἐντευκτήριο.

Ἐκεῖ  κι ἐμεῖς δοκιμάσαμε 
τή γεύση τῶν λέξεων,
τοῦ  οὐσιαστικοῦ  τήν τραχύτητα.

Ἐκεῖ  κι ἐμεῖς τολμήσαμε
τοῦ  ρήματος  τό πάθος
μέ διαθέσεις ἐνεργητικές.

Ἐμεῖς, ἀνιχνευτές
τῆς  τέταρτης διάστασης,
θεράποντες  τῆς  Πανευφήμου
Κόρης.
   (ἀνέκδοτο ποίημα, για την 21η Μαρτίου, ημέρα της Ποιήσεως)

Στά Μάρμαρα

Ἱππεῖς ἀγέρωχους ἵππους

συνοδεύουν σέ σταθερό βηματισμό.

Παρθένες προσφέρουσες

στήν μονάκριβη Κόρη
τοῦ παντεπόπτη Πατρός.

Πομπή ἱεροπρεπής

δέεται στόν ἀνατέλλοντα Ἥλιο,

ἱκετεύει τήν δύουσα Σελήνη
γιά ἐπιστροφή.

Ἀσχήμηναν μακριά ἀπό τό φῶς.

Κουράστηκαν ἀπ’ τήν ἀλλότρια 

φροντίδα.

Στά πρόσωπά τους μόνο
τό χαμόγελο τῆς μνήμης.

Τελευταία ἐπιθυμία
ν’ ἀγκαλιάσουν τόν Ναό,
νά γειτονέψουν μέ τό πέλαγος,
ἴσκιος νά γίνουν στίς ἀνεμῶνες
πού νίκησαν τόν Βράχο.
                                              (Λονδίνο 2004)

                                        (Από τη συλλογή μου, Βορείως του Νότου, Γαβριηλίδης 2005)

Αυτόπτης μάρτυρας εγκλήματος

"Κατά την πρώτη μου περιοδεία στην Ελλάδα είχα την τραυματική εμπειρία, που είναι αδύνατον να εκφραστεί με λόγια, να είμαι παρών, όταν απογύμνωναν τον Παρθενώνα από τα καλύτερα γλυπτά του και όταν πετούσαν στο έδαφος μερικά από τα αρχιτεκτονικά του μέλη. Είδα να κατεβάζουν αρκετές μετόπες από την νοτιοανατολική άκρη του ναού. Ήταν στερεωμένες ανάμεσα στα τρίγλυφα, σαν σε εσοχή, και για να τις σηκώσουν, ήταν αναγκαίο να γκρεμίσουν το μεγαλόπρεπο γείσο που τις κάλυπτε. Την ίδια τύχη είχε και η νοτιοανατολική γωνία του αετώματος και αντί για την γραφική ομορφιά και την άριστη συντήρηση που είχε όταν τον πρωτοείδα, έχει τώρα περιπέσει σε μια κατάσταση φθοράς και εγκατάλειψης."
  Έντουαρτ Ντόντουελ (1767-1832), Ιρλανδός ζωγράφος, περιηγητής και αρχαιόφιλος, επισκέφτηκε την Ελλάδα τρεις φορές