Ὑπάρχεις ἄραγε;

         Ὑπάρχεις ἄραγε,

         ὅπως σέ ὀρθώνω

         πάνω στό βάθρο

         τῆς τιμῆς

         Ἀγέρωχο

         μέ ἕνα χαμόγελο

         ἴσως προσποιητό,

         μπορεῖ καί παγωμένο;

         Δέν ξέρω πιά

         καί ἄν ὑπῆρξες,

         ὅπως σέ κέντησα

         στόν ἐπενδύτη τῆς ψυχῆς

         μέ τεχνική ἐγκαυστική,

         ἕνα Φαγιούμ

         στά ἔγκατά μου.

         Κι ἄν στό εἶναι σου

         βασίλευε γιά πάντα

         ἀνυπαρξία,

         γιά μένα εἶναι ἀρκετή

         αὐτή ἡ μαγεία,

         κόρη τῆς Ἀνάγκης,

         εὐλογημένη φαντασία.
                                              (Ἀπό τήν ἀδημοσίευτη συλλογή  Ἐγκώμιον)