«Τοσόνδε κρατήρ’ εν δόμοις κακών όδε
πλήσας αραίων αυτός εκπίνει μολών.»
(Αισχ. Αγαμ. 1397-98)


Η πόλις εάλω!
Το κοινολογούν οι φρυκτωρίες
Ο Σκάμανδρος συνομολογεί αδιάψευστα.

Επιστρέφει ο νικητής
Λουσμένος στο φως.
Θα θρονιαστεί στον μύθο
-δέλεαρ φαντασίας-
Πρόκληση αξιοσύνης.
Είναι στην ώρα
Που ταιριάζει
Ακόμα και να ηττηθεί.

Το ξίφος έξω από τους δαιδάλους της οδύνης,
Πέρα από τις κρύπτες της μοναξιάς
Σε τροχιά εκδίκησης,
Πριν βυθιστεί με μανική δύναμη
Γυναίκας
Που σιωπηλά ενθυμείται
Για δέκα έτη συναπτά.
Αρχόντισσας
Σε βασίλειο ερημίας
Στους κίτρινους κάμπους του καλοκαιριού,
Στις άγριες οπτασίες του χειμώνα.

Το αίμα σπονδή
Στην καθημαγμένη κόρη,
Η κραυγή αντίλαλος
Δικών της στεναγμών,
Επιθανάτιων ρόγχων.

Μεγάλη νίκη η εξουσία στα αισθήματα.
Η δικαιοσύνη του πόθου
Επιβάλλεται
Μέχρι να σχίσει τα δίχτυα
Της οργής
Αγνός Εκδικητής,
Θεράπων του κλέους.

Η τάξη αποκαθίσταται
Με κρίση ισοψηφίας.

(Aπό τη συλλογή ¨3ο και 1 νυχτερινές αντανακλάσεις¨)