Ευφρόσυνες χαρές βυθίστηκαν
Σε καταβόθρα χρόνου
Μ’ αντίλαλο μελωδικό.
Γενναίες πληγές απόμειναν
Ξεθωριασμένα σύμβολα
Ζωής
-Αγνοημένα πια σημάδια.
Ονόματα, τόποι και
Άνθρωποι, μάτια και χέρια,
Στιγμές...
Βουλιάξανε σιγά-σιγά
Στη σιγουριά της λήθης.
Πορεύεσαι ελεύθερος
Απ’ το κεντρί στον ύπνο σου.
Οδύρομαι
Γιατί η μνήμη με βαρέθηκε,
Τόσο αγνώμων στον ασπασμό
Της Λησμοσύνης.
3 comments:
Kapote skeftome oti to mono pragma pu einai apolita diko mas einai h mnimh... Einai h periusia mas. Ola ta alla exun periorismus (geografikus as pume). Parola auta epimeno na pino light anapsixtika pu opos lene thn diavronun...
Na eise kala ke na grafeis... ke na thimase :)
Απέριττη η ιστοσελίδα σου
Σε αραιά χρονικά διαστήματα την ανανεώνεις - και καλά κάνεις, δείγμα σοβαρότητας -
Οι τελευταίοι στίχοι σου υπέροχοι
Ταξινομούνται στην κατηγορία της αληθινής ποίησης
Ευχαριστώ, καλοί μου φίλοι, πρώτα γιατί με καταλαβαίνετε -τόσο δύσκολο στις μέρες μας ίσως και πάντα- και έπειτα γιατί με τα καλά σας λόγια με στηρίζετε. Ξέρετε κι εσείς πολύ καλά πως οι μοναχικοί δρόμοι βαδίζονται ανετότερα με συντροφιά, έστω και νοητή!
Post a Comment