Thursday, January 25, 2007

Περί τέχνης προβληματισμός

Με αφορμή τις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες απόψεις του ομοτέχνου μας Γιάννη Ευθυμιάδη, αντιγράφω σκέψεις του Gide, που μου άρεσαν, και τις καταθέτω για προβληματισμό:
"Το ολοκληρωμένο έργο τέχνης θα πρέπει να είναι εκείνο που στην αρχή θα περάσει απαρατήρητο, που κανείς μάλιστα δεν θα το προσέξει. Το έργο όπου μέσα του οι πιο αντίθετες και οι πιο αντιφατικές φαινομενικά αρετές: δύναμη και τρυφεράδα, πόζα και χάρη, λογική συνέπεια και αταξία, ακρίβεια και ποίηση μπορούν να συνυπάρχουν τόσο άνετα, που να φαίνονται φυσικές, εύλογες, χωρίς καθόλου να ξαφνιάζουν. Η πρώτη δηλαδή υποχώρηση που πρέπει να πετύχει κανείς από τον εαυτό του είναι να μάθει να μην εκπλήσσει τους συγχρόνους του".

6 comments:

Παπαρούνα said...

Καλησπέρα..:)
Δε συμφωνώ με αυτήν την σκέψη. Πάρτε για παράδειγμα τους Ιμπρεσιονιστές. Ο τρόπος που ζωγράφιζαν σκανδάλισε σε τέτοιο σημείο τη συντηρητική κοινωνία του Παρισιού και όλης της Ευρώπης, ώστε τους περιθωριοποίησαν. Η αξία τους αναγνωρίστηκε πολύ αργότερα μεν, αλλά επηρρέασαν υποσυνείδητα πάρα πολύ τους επόμενους ζωγράφους δε. Τα ίδια και με τον Βαν Γκογκ. Οι δουλειές τους όμως κατ' εμέ ήταν ολοκληρωμένα έργα τέχνης.

ioeu said...

Το έργο τέχνης αυτοπροσδιορίζεται.
Δυστυχώς ή ευτυχώς...πάντα ερήμην μας. Οι κρίσεις μας περί τέχνης στην ουσία αποτελούν συνέχεια, αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας μας της τέχνης. Η "ανάγνωση" ή η "παρανάγνωση" του έργου τέχνης αποτελεί η ίδια μια προέκτασή του.

ellinida said...

Ομορφες σκέψεις αλλά δεν είμαι απόλυτα σύμφωνη . Κυρίως στην απήχηση που θα έχει στους άλλους .
Οι τρίτοι δεν χωρούν σε μία καλλιτεχνική δημιουργία , είναι απλά παρατηρητές και δεν θα έπρεπε να λαμβάνονται υπ'όψιν . Αν λοιπόν δουλεύει κάποιος με το κριτήριο να μην ξαφνιάσει τους συγχρόνους του έχει χάσει την ελευθερία της έκφρασης και νομίζω πως δεν πρέπει να γίνεται καμμία υποχώρηση .
Ομορφο το μπλογκ σου και χάρηκα που με βρήκες και σε βρήκα . :)))

chalex said...

Πολύ ενδιαφέρουσες, κατά τη γνώμη μου,οι απόψεις όλων σας. Φυσικό να διαφωνείτε με τη σκέψη του Gide, αλλά μέσα από τη διαφωνία προάγεται ο διάλογος και καλλιεργείται ο προβληματισμός. Ούτε εγώ την αποδέχομαι απολύτως, την κατέθεσα όμως, γιατί την βρήκα ενδιαφέρουσα και πολύ αιρετική για την εποχή μας, εποχή κυρίως εντυπωσιασμού μέσω πολλών δραστηριοτήτων και μέσω τέχνης. Η διαφορά, "παπαρούνα", νομίζω, βρίσκεται στο κίνητρο. Οι Ιμπρεσιονιστές βρήκαν αυτόν τον τρόπο έκφρασης, συμβατό με την εποχή τους, που ξάφνιασε, δεν κινήθηκαν αντίθετα, δηλ. δεν έβαλαν στόχο να ξαφνιάσουν, γι'αυτό έδωσαν ολοκληρωμένα έργα τέχνης.
Συμφωνώ με την "ελληνίδα" ότι ο εκ των προτέρων στόχος για "μη ξάφνιασμα" ή "για ξάφνιασμα" αίρει την ελευθερία, επομένως και τη γνησιότητα θα πρόσθετα. Άρα,ioeu, προσυπογράφω την άποψη ότι το έργο τέχνης αυτοπροσδιορίζεται, αλλά αν είναι έργο τέχνης. Τελικά ο Gide προτείνει απλώς να προστατευθούμε από τον εαυτό μας...

Τάσος Ν. Καραμήτσος said...

Στον προβληματισμό περί τέχνης και ιδιαίτερα για την ποίηση που με ενδιαφέρει, έχει χυθεί τόσο μελάνι...
Χαίρομαι και συγκινούμαι με κάποιους στίχους και αυτό δεν είναι λίγο.

Θεοδόσης Βολκώφ said...

Παραγωγικοί οι συζητητές.

Την καλησπέρα μου.


Βολκώφ