Ευσταθίου
Καιρό πολύ
σκαλίζω τ' ανερμήνευτα.
Αναζητώ τον λόγο της φυγής σου.
Ήμουν παιδί και έφτασα,
χωρίς απάντηση,
της απωλείας σου τα χρόνια.
Γιατί αφέθηκες στο άπειρο νωρίς;
Ρωτάω σαν να είχες κι άλλη επιλογή!
Δεν άντεχες μεγάλες συγκινήσεις
ούτε εντάσεις οχληρές.
Πάντα έτοιμο -θυμάμαι-
για συμβιβασμούς
το εύρωστο και ευειδές κορμί σου.
Το έλεγαν τα μάτια σου,
που είχαν μια θλίψη εκ γενετής.
Τώρα μου μένει πια τη μέρα
της γιορτής και της φυγής σου,
να συγυρίζω αποτυπώματα ζωής
(εικόνες, ώρες και αισθήματα)
εις ανάμνησιν πατρός.
Η φωτογραφία σου απρόσβλητη
από του χρόνου τα καμώματα,
συναθλήτρια του μαρμάρου
εδώ που επικηρύχτηκε η χαρά.
Κι εγώ σε στάση ικεσίας
ζητώ με προσφορές κάθε φορά
να σου σταθεί πιο γενναιόδωρος
ο Ζωολήπτης,
μέχρι να πιάσουμε μαζί
το νήμα του καιρού
και να γεμίσουν με ενθυμήματα
πολλά διάκενα κεφάλαια απουσίας.
( Εις μνήμην + 1.2.1977)
Thursday, February 1, 2007
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
7 comments:
Poso megalh ke poso mistiria h parousia ton megalon mas aponton. Mia mikrh-pikrh ekdikish... ki ena fysima tis nyxtes, pano ap' to maksilari to vregmeno.
Και μόνο γι' αυτό θα είναι τόσο ελαφρύς... και τόσο πλήρης, όσο η μνήμη...
Τα σέβη μου!
Σιωπώ...
Για να μη βεβηλώσω...
Ένα υπέροχο, ένα αυθεντικό ποίημα. Μου έφερε στο νου και το "Κωνσταντίνου και Ελένης" της Δημουλά. Πιστεύω ότι βρίσκεται στο ίδιο ύψος.
Το θέμα της μνήμης που το ταϊζει είναι άλλο, και ως προς αυτό, συμφωνώ με τον ioeu.
Σέβομαι το θέμα και σιωπώ...
Σιωπή...
Βολκώφ
Κι εγώ σε στάση ικεσίας...
Κι εγω σε σταση ειρηνης ....
Ιωαννα
Post a Comment